Przeżywaliśmy w piątek w Kościele Święto Przemienienia Pańskiego. Ewangelia tak opisuje to wydarzenie: Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. Jest to moment niezwykły, kiedy Chrystus ukazuje swoim uczniom, kim tak naprawdę jest – wszechmogącym Bogiem. Jak zapisał Ewangelista, uczniowie są przerażeni. Uzmysławia nam to, jak nieskończona jest moc Boża. Apostołom pokazana została zaledwie jej cząstka, a już to wystarczyło, aby wywołać w nich wielki strach. Doświadczyli bowiem czegoś nadprzyrodzonego, rzeczywistości wykraczającej poza ludzkie rozumienie tego świata. Aby przybliżyć każdemu katolikowi prawdę o Boskości Chrystusa, Kościół ustanowił Święto Przemienienia Pańskiego. Obchodzone jest ono 6 sierpnia a dawniej nazywano je także epifanią lub teofanią. W Kościele wschodnim święto to było obchodzone już od VI wieku. Sam zaś moment przemienienia Chrystusa na górze Tabor, jest bardzo często przedstawiany na ikonach jako metemorfothe. Termin ten ma przypominać, że Jezus w momencie przemienienia objawił swoim uczniom kim tak naprawdę jest – Synem Bożym. W ten sposób najbliżsi naśladowcy Mistrza mieli być umocnieni i przygotowani na to co miało niedługo nadejść – na mękę i śmierć krzyżową Mesjasza. Uczniowie widzą Mojżesza i Eliasza, którzy jako przedstawiciele starego prawa potwierdzają, że Jezus jest zapowiadanym Zbawicielem. Ostatecznym potwierdzaniem jest głos z nieba, głos samego Ojca: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! W chrześcijaństwie zachodnim pierwsze wzmianki i Święcie Przemienienia Pańskiego, możemy odnaleźć w kronikach zakonnych pochodzących z VII wieku. Podczas wypraw krzyżowych mających na celu wyzwolenie Ziemi Świętej, stało się ono niezwykle popularne za sprawą pielgrzymów, którzy nawiedzali górę Tabor a po powrocie w ojczyste strony, chcieli ponownie przeżywać ten niezwykły czas. Starali się więc upowszechniać to święto w całej Europie. Stało się ono obowiązkowym dla całego Kościoła dzięki papieżowi Kalikstowi III. 6 sierpnia 1456 roku, sprzymierzone wojska chrześcijańskie, dowodzone przez węgierskiego dowódcę Jana Hunyadi odniosły pod Belgradem zwycięstwo nad armią turecką. Wielki zasługi w tej bitwie, która odmieniła losy świata, miał także św. Jan Kapistran, który przygotował całą logistykę obrony i bitwy po stronie chrześcijan. Dziękując Bogu za zwycięstwo i ocalenie kontynentu przed krwawą inwazją turecką, papież rozszerzył na cały Kościół katolicki Święto Przemienienia Pańskiego. W Polsce święto to, jak podpowiadają najstarsze kroniki, było znane od XI wieku. [ks. Wikary]
